Afgelopen weekend was ik back to one of my roots: Hoogeveen. Dit is de plek waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Het was hier dat ik mijn basisschooltijd doorliep, op de Weidebloem, een periode die me heeft gevormd en gevuld met herinneringen die nog altijd dichtbij voelen.

Terwijl ik door de stad liep, viel mijn oog op iets bijzonders: een kas met de woorden ‘Rouwen en vieren’. Het raakte me direct, alsof het mij uitnodigde om even stil te staan bij die twee ogenschijnlijk tegenstrijdige, maar diep verbonden emoties. Rouwen en vieren—twee kanten van hetzelfde leven.

Rouwen is een proces van loslaten, van ruimte maken voor wat er is geweest. Het doet pijn, het brengt je in contact met dat wat je mist. Maar het is ook liefde. Want je rouwt alleen om dat wat je diep hebt gekoesterd. In die zin is rouw niet het einde, maar een brug naar dankbaarheid.

En vieren? Vieren is het omarmen van het leven. Het is de kracht vinden om, zelfs in tijden van verlies, de mooie momenten te koesteren. Het is stilstaan bij wat goed was, wat je heeft opgebouwd, wat je hart heeft geraakt. Vieren is jezelf herinneren dat het leven, met al zijn vreugde en pijn, de moeite waard blijft.

De kas leek me eraan te herinneren dat rouwen en vieren hand in hand gaan. Dat je mag rouwen om wat geweest is, en tegelijkertijd mag vieren wat dat met je heeft gedaan, hoe het je heeft gevormd. Het is een uitnodiging om te voelen, om niet weg te kijken van emoties, maar ze te laten bestaan; naast elkaar, in elkaar verweven.

Terwijl ik verder liep, voelde ik die balans. Hoogeveen, een stad van herinneringen, van groei, van pijn en vreugde. Hier heb ik mezelf een plek gegeven in een wereld die nieuw voor me was. Hier leerde ik rouwen om wat ik achterliet, en vieren wat ik vond. Misschien is dat het echte leven: een voortdurende dans tussen loslaten en omarmen.

In liefde,
Sahar